Dağdan İnen Kadınlar

Bugün, sembolik de olsa silah bıraktı bazıları. Kazan gibi bir şeyin içine tüfeklerini attılar, sonra ateşe verdiler. O anın sessizliğinde, başı taralı, ağırbaşlı kıyafetleriyle duran kadınlar vardı. Gözüm onlara takıldı, içimde bir yer sızladı.

İnsanı bir dağa ne götürür? Hangi yara, hangi suskunluk, hangi yok sayılma duygusu? Bu kadınlar da bir zamanlar sıradan hayatların hayalini kurmuştu belki. Belki bir sokak lambasının altında yürümeyi, bir kitapçıda vakit geçirmeyi, bir kahkahanın kenarına ilişmeyi istemişlerdi. Ama yolları başka bir çığlıkta kesildi. Ve sonra onlar hakkında konuşanlar oldu; sert, hoyrat, kolayca yargılayan sözlerle. En çok da başka kadınlar.

Oysa bazı hikâyeler susarak yok olmaz.
Şimdi susmanın değil, dinlemenin zamanı.
Anlamak, katılmak değildir; ama bir vicdan alanı açar.
Çünkü hakikat, en çok sessizce ve önyargısız bakabilenlerin gözünde belirir.