Üzerinize Afiyet

Köyden Sakarya Terminali’ne, taksici İsmail Abi’nin aracıyla geldim. Yol boyunca, iki ay önce vefat eden babamdan söz ettik; birkaç küçük anı paylaştıktan sonra sözü bana getirdi. “Sen ne güzel insansın… Ne kadar saygılı, ne kadar dürüst birisin İbrahim,” dedi. “Hiç bozulma,” diye ekledi. Kalbinin üzerine elini koydu, “Aha, burada yerin var,” dedi taksiden inerken. Sarıldı, öptü. İçimde mutlulukla mahcubiyet birbirine karıştı.

Ama ben, onun sandığı kadar iyi biri değilim. İnsanın, olmadığı biri sanılması tuhaf bir yük. Otobüsle İstanbul’a dönerken bunu düşünüyorum. Belki de, insanın hiçbir şeyi olmasa bile, hakkında beslenen güzel zannın hatırına iyi biri olmaya çalışması gerek.

Metro, Sakarya-İstanbul 11.00 seferi, 12.28

M.S. 19.04.2025